Yeni tip Covid-19 virüsü çocuklar için tıbbi olarak neredeyse sorun oluşturmamaktadır. Taşıyıcı olmalarının dışında çoğunlukla kendilerinde çok az rahatsızlık belirtisi gösteriyorlar. Fakat süreç içerisinde özellikle en çok hasarı alanlar çocuklar oldu. Geleceğimizin temennisi çocukların psikolojik olarak çok fazla yıprandıklarını söylemek mümkün.
Çocukları En Çok Ebeveynleri Etkiliyor
Zor zamanlar geçirdiğimiz bu süreçte ebeveynlerin sorumluluğu daha fazla artmaktadır. Çocuklar virüs yüzünden evlerinden çıkamaz oldular.Çocukluk, doya doya sokakta toprakta arkadaşları ile oynamak, sınıfta öğretmenleri ve arkadaşları ile temas halinde vakit geçirmektir. Oysa şu an olağan dışı bir sebepten dolayı çocuklar bir anda yaşları büyümüş bir bireyin yaptığı gibi zamanın nerdeyse tamamını evde geçiriyorlar. Hayatın bir çok bölümünde aman çocuktur atlatır dediğimiz, hatta hiç hasar almamış gibi gördüğümüz çocuklar bu süreçte de en çok travmaları alarak yola devam edecekler.
Ebeveynlerin tutum ve davranışı çok önemlidir. Maalesef bir çok ebeveyn her konuda olduğu gibi bu konularda baskıcı ve koruyucu bir tutum sergilemektedir. Bu süreç sonucunda çocuklar, insanların onlara zarar verebileceği ve kimseye güvenemeyeceklerini düşünecekler. Düşünün yaşınız büyüdüğünde insanlarla yaşadığınız tecrübelerden dolayı güveniniz azalır. Onların size zarar vermesinden korkarsınız. İşte çocukların şu an yaşamak zorunda oldukları durum bu şekildedir. Bilinçaltları onları sürekli insanlara çok yaklaşmaması gerektiğini, ona zarar verebileceklerini, kendilerini ve sevdiklerini öldürebileceği sinyallerini vermektedir. Bu travmaları yok edemeyiz fakat ebeveynler çocuklarına daha objektif ve sakin davranışlarla anlattıklarında başta çocuklar ve kendileri daha az zarar göreceklerdir.
Bir anne aman dışarı çıkma ölürsün! dediğinde o çocukta kodlanan duygu dışarı çıktığım zaman ölürüm olur. Fakat aynı durumu şu an dışarıda bir hastalık var ve dışarı çıkmamız uygun değil, bu durum bizi hasta yapabilir. Biraz daha bekleyelim yakın zamanda bu hastalık bitecek ve çıkacağız, daha öncede böyle hastalıklar oldu. O zamanda çocuklar bekledi. Sonra hepsi sağlıkla oynadı. Biliyorum çok sıkıldın farkındayım, bende seninle parklara çıkmak istiyorum ama biraz daha beklemeliyiz demelidir. Kısacası çocukları korkutarak hareket ettirirsek okullar açıldığında okul kapılarında annelerinden ayrılamayarak ağlayan çocukların olabileceğini düşünmeliyiz. Ya da durup durup problem çıkaran, her şeyden korkan insanlarla iletişimini ve bağını koparan bir gençlikte olabilir.Kısacası mutlu ailenin temelini ebeveynler oluşturmaktadır.
Çocuklar Stres Topu Değildir
Başımız ne zaman sıkışsa ya çocukları ihmal ederiz ya da öfkemizi onlardan alırız. Oysa çocuklar bize geleceğin emanetidir. Zor zamanlar geçirdiğimiz bu sıralarda çocuklar bizi daha çok yorabilir. Özellikle annelerimiz bu durumdan daha çok şikayetçi olabilir. Haksızda sayılmazlar. Fakat unutulmamalıdır ki çocuklar sünger gibidir. İçinde ne varsa dışına onu akıtır. Size yansıttığı her şeyi içinde önce o yaşıyor. Öfkesi mi arttı, çünkü kendisi çok mutsuz. Korkup ağlıyor, sizi yoruyor mu? Sizin fark ettiğinizden daha çok korkuyor. Onların gözlerinin içine bakarak anlayışlı ve sabırlı tane tane konuşun. İşe yaramıyor anlamıyor dediğiniz olacak ama anlayacaklar, sadece o an değil.
Çocuklar Evlerde Sıkıldı
Çocukların en sevdiği mevsim neden yazdır bilir misiniz ? Doya doya sıcacık sokaklarda oynayabildikleri için yazı çok severler. Arkadaşlarıyla daha uzun vakit geçirebilirler. Şimdi evde sürekli aynı kişilerle vakit geçirirken nasıl sıkılmasınlar. Bu yüzden özellikle annelerimiz sabırla oynayın. Onların oyun arkadaşlarına ihtiyaçları var. Birlikte ev işi yapın, buz dolabını birlikte düzeltin, kıyafetlerinizi birlikte katlayın, oyuncakları birlikte toplayın, birlikte kitap okuyun ve o kitap hakkında konuşun. En çokta onunla konuşun unutmayın çocuklar bu süreçte zincire vurulmuş güvercin gibiler. Hala narinler ve tutsaklar.
Bu zor zamanlar geçecek ve geriye sabırla anlayışı heybesinde taşıyıp yol alanlar çocuklarını kazanacaktır.
Editör: Efe Şen
